straatfotografie

Nog een uitspraak van Henri Cartier-Bresson

Liset Quote , , , , , , ,

THERE IS A CREATIVE FRACTION OF A SECOND

WHEN YOU ARE TAKING A PICTURE

Henri Cartier-Bresson (1908-2004) kon met zijn foto’s een verhaal vertellen. Hij nam ons mee in het moment in de tijd.  Zijn foto’s laten gebeurtenissen in de vorige eeuw zien. De foto’s waren gericht op de mensen die er bij waren, minder op de gebeurtenis zelf. Cartier-Bresson ensceneerde zijn foto’s niet en liet hij de mensen nooit een bepaalde pose aan nemen. Hij probeerde in zijn foto’s om in een fractie van een seconden ‘de emotie die van het onderwerp uitging en de schoonheid van de vorm’ vast te leggen. Met zijn compacte leica liep hij over straat. Zo kon hij onopvallend te werk gaan.

Dat is ook de reden waarom ik het prettig vind om met een prime lens op stap te gaan. Met een grote telelens op je camera val je veel meer op.  De foto van de nonnen is nog gemaakt met mijn compact camera. Jaren geleden waren we in Rome en natuurlijk hoort een bezoek aan het Vaticaan en de St. Pieter erbij. Er stond een lange rij om de St. Pieter in te gaan. Deze nonnen onttrekken zich even aan de rij en zitten op hun gemak  tegen een pilaar aan te lunchen.  Een flesje water erbij en gezellig keuvelen. In de hoop dat na de lunch de rij wat minder lang is.

http://www.henricartierbresson.org/en/

De uitspraak van Robert Frank

Liset Quote , , , , ,

THE EYE SHOULD LEARN TO LISTEN BEFORE IT LOOKS

Robert Frank (1924) is een Amerikaanse fotograaf en cineast. Hij werd bekend door zijn boek “the Americans”. Hij reisde met zijn gezin 9 maanden door Amerika om te fotograferen. Frank liet zich leiden door wat op straat gebeurde. Hij fotografeerde snel, opvallend en soms zonder door de lens te kijken.Hij kreeg kritiek op zijn foto’s. Volgens de Amerikanen waren zijn foto’s niet gekaderd, niet scherp gesteld en niet goed uitgelicht. Men vond de foto’s korrelig, somber en weinig opbeurend. Er werd een pessimistisch beeld geschetst van Amerika. Zo anders dan de foto’s uit de jaren vijftig, die een optimistische en energieke sfeer hadden. In Amerika had hij moeite om de foto’s te laten publiceren.  Hij heeft het boek in Frankrijk laten uitgeven. Later in het Engels vertaald, maar het boek was in eerste instantie geen groot succes. Pas later werd het herontdekt door jonge kunstenaars en kreeg het een cultstatus.

In 2008 is er een jubileumeditie verschenen.  Je kan al zijn werk bekijken op de site van de National gallery of Art en er nog op inzoomen ook!

http://www.nga.gov/content/ngaweb/features/robert-frank.html

Het oog moet leren te luisteren voordat het kijkt. Of moet je leren in beelden te kijken? Welk beeld is een foto waardig? In plaats van een foto van een Amerikaanse situatie heb ik een straatbeeld van Amsterdam genomen. Er staat een jonge vrouw op de foto met drie honden aan de lijn. Tijdens het uitlaten ging de donkere hond zijn eigen gang. Zijn oor moest leren te luisteren! Het eigenwijze hondje had het helemaal gehad met het wandelen. Hij ging er bij liggen en er was geen beweging meer in te krijgen! Wat de jonge vrouw ook probeerde. Het werd een soort toneelstukje op straat, er kwamen omstanders bij. Ze begonnen aanwijzingen te geven. Maar niets hielp. Na een kwartiertje was de hond uitgerust en liep weer vrolijk mee. 

Robert Frank

De uitspraak van Leon Levinstein

Liset Quote , , , , , , , , ,

I WALK, I LOOK, I  SEE, I STOP, I PHOTOGRAPH

Het is precies de manier, waarop deze foto gemaakt werd. Ik was in Rome en liep in een drukke winkelstraat. Mijn oog viel op de vrouw die bij de ingang van het kerkje zat, in gesprek met de man met de accordeon. Ik werd getroffen door haar blik, de manier van kijken naar de man. Ik stopte en maakte een foto.

Leon Levinstein  (1910-1988) fotografeerde New York zoals hij de stad zag: straatfotografie van situaties en mensen die hij tegen kwam, plekken waar het drama van het leven zich afspeelt. Het is bijzonder dat op zijn foto’s er nooit meer dan één of twee personen op staan, ook al is er in de drukte van New York gefotografeerd.  Levinstein benaderde zijn personen, zette hen alleen in het beeld, hiermee zat hij hun dicht op de huid. Toch wisselde hij geen woord met zijn hoofdpersonen, ondanks dat kon hij toch een karaktervol portret van iemand maken. Leon Levinstein is een beetje een eenling, hij was  jarenlang op zoek naar erkenning, maar had een wantrouwen tegen alles wat kunsthandel was.  De foto aan de rechterzijde is een foto gemaakt door Levinstein, op internet is geen foto te vinden van de fotograaf, dat typeert ook wel een beetje de fotograaf. Ook geen website van de fotograaf, nazaten of stichting, maar dit is een Nederlandse blogspot gewijd aan Levinstein

http://leonlevinsteinphotography.blogspot.nl/2010/10/biography-and-background.html

Leon Levinstein